नाव ...

- June 04, 2020

Naav..

कधी कधी काही घटना मनाला इतक्या अस्वस्थ करतात कि आपण स्वतःच काही गोष्टींवर कथानक लिहू लागतो , अशीच हि एक गोष्ट जो माझा अनुभव नाही पण कुणा जवळच्या व्यक्तीच्या अनुभवा वरून कागदावर उतरवली .आयुष्य पण अथांग सागरावर डौलणाऱ्या
नावे सारखंच तर असतं , जीचा जन्मचमुळी सागरासाठी झालायं , पण सागराची म्हणून नाही . अशी हि नाव जिला सतत आपल्या ध्येयाची जाणीव असायची , त्यासाठीच ती प्रवास करायची तिला एका वाऱ्याच्या झोक्याने अशी हलवली कि ती त्या सागराच्या सहवासा साठी तडपू लागली , क्षणिक सुखासाठी स्वतःला बुडवून घेऊ इच्छित होती ,अविचारी बनली होती पर्वा नव्हती तिला बुडण्याची !

सागरच आपलं सर्वस्व तिला वाटत होता , हे जरी खरं असलं कि सागरा शिवाय तिच्या अस्तित्वाला किंमत नव्हती तरी ती फक्त सागरासाठीच थोडी बनली होती ? खरं तर तोच सागर तिचासाठी न मिळणारी अशक्यप्राय गोष्ट होती ,तळमळत होती, विव्हळत होती . त्याला मिळवण्यासाठी ,पण नाही ते कधीच शक्य होणार नव्हतं ,कारण उसळणारा पाण्याचा प्रवाह आणि लाकडाची ती नाव एक होणे अशक्य , ती कुठे हि गेली तरी वेगळी पडणार होती , पण वेडी होती ती , सागरच खुळ होत डोक्यात ,कसे समजावणार तिला ?

खरे तर तिची हि अवस्था न सागराला कळत होती न त्याचा लाटांना , त्यामुळे ती अधिकच दुखावल्या जात होती ,मनावर घाव होत होते . तिची ही अवस्था खरे तर नियतीलाही पाहवत नव्हती . पण नियतीही फक्त तिचा साठीच तर नव्हती ना ? नियतीलाही कुणाचा सुखासाठी कुणाला दुःख देना गरजेचं होत . नावेच्या दुःखात सुख दडलं होत ते नदीचं !
सागर आणि नदी जे नातं वर्षानुवर्षांच होत . मनाची अवस्था न कुणाला सांगता येत होती न बोलून दाखवता येत होती . रोज सागरावर जायची , नवनवीन स्वानने रंगवायची ,सागराला कुणी दोष दिला तर वेदना तिला होत होत्या . त्याचासाठी सर्वांशी लढण्यातसही ती तयार होती कारण जणून होती ती त्याच महत्व , कळत होता तिला त्याचा चांगुलपणा , सर्वांना स्वतः मध्ये सामावून घेण्याचा , आणि तरीही शांत रहायचा , कारण त्याच्या मनात उठणाऱ्या लाटांची जाणीव होती तिला , तिला नेहमी वाटायचं आपण ज्या धाग्याने जोडले गेलोय तो अतूट आहे , पण ते भविष्यातही शक्य होणार नव्हतं ...
खरं तर किनाराच तिच्या मनाच्या मानाच्या अवस्था शांत करू शकत होता . तिला डगमगताना वाचवू शकत होता .. पण सागर वेडी होती ती ! किनाऱ्याच महत्व तिला कधी समजलंच नाही, न ती समजून घेऊ इच्छित होती . वेड लागलं होत, ध्यास होता तो फक्त सागराचा , खरं तर ती कधीच त्याचा अथांग रूपावर भाळली नव्हती . फक्त रूपावर भाळण्या इतकी ती उथळ कधीच नव्हती .तिला त्याचाकडे खेचणाऱ्या होत्या त्याच्या चांगुलपणाच्या लाटा . त्याचा तो उदात्तपणा.

पण एक दिवस सागर आणि नदीचा संगम तिला दिसला ,खचली ती ! कारण खळ्खळ्णारी नदी आणि उसळणारा सागर जेव्हा एक होतात . तेव्हा त्यांच्यात वेगळं अस्तित्वच उरात नाही ,ते केवळ पाणी म्हणून एक होतात , पण नाव ?? नाव कुठेही गेली तरी वेगळी पडणार होती . एकच जात होती नदी आणि सागराची , एक व्हायला त्यांना वेळच लागत नाही , हे उमगल्यावर बेभान झाली . मन सुन्न झालं , स्वप्नातले रंग तर केव्हाच उडून गेले होते . ज्या सागरावर आपण रोज जातो तो आपला नाही, ज्याचे आपण स्वप्न रंगवतो तो आपला नाही , त्यावर आपला काहीच अधिकार नाही , हे समजून खूप रडली , तडफडली आणि अखेर ताडप सहन न होऊन नदीच्याच प्रवाहाने उध्वस्थ झाली , भंगली ती !

तुकडे तुकडे झाले तिचे , तरी न सागराला त्याच दुःख होत न त्याच्या लाटांना , कारण तीच वेडच त्यांना कधी उमगलं नव्हतं . शेवटपर्यंत तुकडे तिचा मनाचे तरंगत राहिले सागरावर , याच आशेने कि ते तरी कधी सागराचे होतील , पण नाही, लाटांनी त्यांना ही किनाऱ्याच्या स्वाधीन केले .

वेडी होती ती , मृत्यूनंतरही वेडीच राहिली !